Kwart voor de eerste les

Door Marian Hafkenscheid

Deze tekst gaat over de sensatie van de eerste keer iets nieuws beginnen.
In je persoonlijke leven of in je werk. Het moment vlak voor de start.
Dan ben je misschien – net zoals ik – verwachtingsvol zenuwachtig.
Als het goed gaat, ontsluit je eigenhandig nieuwe kansen & mogelijkheden.
Dat heet ontwikkelen en daar groei je van.
Maar je moet op enig moment echt in beweging komen en de eerste stap zetten.
Gewoon doen dus, of zoals Nike simpelweg formuleert ‘Just do it’.

Het hok is twee drumstellen breed. En volledig geluidsdicht. Door meerdere, met lawaaiwerend materiaal bekleedde, deuren volledig aan het dagelijkse stadsrumoer onttrokken. Of ter bescherming daarvan. Zou zomaar kunnen. De lucht lijkt stil te staan. Alles wat ik hoor, blijft heel dichtbij. De drummeester ook. Ik was vergeten hoe privéles voelt. De laatste keer is jaren geleden. Autorijles. Maar toen kon er tenminste een raampje open. En droeg de gehele leeractiviteit juist bij aan vergroting van mijn vrijheidbeleving. Deze ruimt voelt afgesneden. En ongemakkelijk, binnen mijn comfortzone. Dat maakt me ook onzeker. Ik kan iets niet en er zit iemand letterlijk op mijn vingers te kijken. P.J. Dorie, ik ben heus bedreven in een en ander maar bij zo’n totaal nieuwe uitdaging ben ik toch weer zenuwachtig.

De drummeester is heel bedaard. Hij beweegt traag. Dit straalt vanzelfsprekendheid uit. Ik word er rustig van. Daardoor bemerk ik dat de gehele context verstoken is van irrrelevante zaken.  Zelfs voor verlegenheid  is amper plaats. En dat dit enorm helpt bij concentratie. Niet denken maar doen, ademt deze ruimte. Normaal vliegen mijn gedachten alle paden op & lanen in. Daarvoor is het kamertje te klein. Nu moet ik wel focussen. Er is niets anders. Een bijzondere leerervaring en ik heb mijn eerste slag nog niet eens geslagen.

Het drumstel kijkt mij met grote ronde ogen aan. De drummeester ziet er nog steeds relaxed uit. Hij vertelt hoe de onderdelen van de set heten en wat ik moet doen. En iets over vier tellen. “Begin maar gewoon”, zegt hij. “” Hoe moeilijk kan het zijn, denk ik stoer. De stokken zijn vochtig. “Die leerling voor mij had zeker zweethanden?” De maistro glimlacht alleen.

Ik heb tot op dit moment nog geen enkele drumles gehad. Sterker nog, ik heb nog nooit muziekles genoten. Amper ooit een muziekinstrument aangeraakt. Deze eerste les is in het kader van vorm geven aan een stille wens. Ik wil heel graag een instrument leren spelen, een drumstel in het bijzonder. Ik houd enorm van het geluid van drum en bas. Wat mij betreft de ruggengraad van alle muziek. En je kunt niet vroeg genoeg beginnen met afvinken van activiteiten op je ‘buckettlist’. Ik heb een proefles afgesproken.  “Is leren drummen haalbaar voor mij?” Dat is de vraag die ik de drummeester een kwartiertje geleden geleden heb voorgelegd. Zo nee, dan kap ik er mee. Zo ja, dan heb ik een toegangskaartje tot een geheel nieuw leerdomein.

Ik heb de stokken opgepakt en kijk naar het slagveld, eh…slagvel… eh hoe heet dat eigenlijk, waar ik op moet slaan? En, by the way, hoe houd ik die stokken goed vast? Oh, heten die sticks! Waar laat ik mijn linkervoet ook alweer? En hoeveel tellen zei je? Hoe heet dat-dat-ding-daar ook alweer?

Ik leid mezelf weer af. Durf haast niet te beginnen maar wil wel heel graag. Ik ben zo benieuwd naar de klank. Die zware dreun die bij concerten zo door je heen kan golven, sensationeel! De gedachte alleen al dat ik misschien, mogelijk, onverhoop, wellicht, ooit in staat ben om zo’n sound een beetje leuk voort te brengen…  Ik heb zo’n zin om dit te leren. Ik weet heus wel dat het er makkelijker uitziet dan het is. Armen en benen die allemaal iets anders doen en toch moeten samenwerken…poehee! Het hele lichaam als lerende organisatie. Maat houden, ritme bepalen… moeilijk, moeilijk…

Mijn gedachten komen in deze ruimte echter niet ver en kaatsen al snel weer terug naar nu. Ik ben er weer. Ik adem in, kruis mijn armen en laat de stokken neerkomen voor de eerste slag naar slagen.

Door Marian Hafkenscheid
Marian schreef ook:
> “Wat had ik dan moeten dan? Heb je daar niet één of ander modelletje voor?”
> Reali-leren; van misser naar mogelijkheid